Λίμνη Πλαστήρα
Μία γαλάζια ανθρώπινη πινελιά σε ένα καταπράσινο καμβά που δημιούργησε η φύση. Φαίνεται πως και οι δύο έκαναν τη δημιουργική τους υπέρβαση και προέκυψε η εντυπωσιακήΛίμνη Πλαστηρα. Με τον καιρό το ένα αφομοιώθηκε από το άλλο (λίμνη και φυσικό τοπίο) και τα δύο μαζί αποτελούν ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της χώρας μας. Ιδανικός τόπος για μία αγχολυτική εξόρμηση. Ετσι για να τονωθεί λίγο ο τοπικισμός μας και να διαπιστώσουμε πως η χώρα μας αξίζει λίγο περισσότερης προσοχής.
Ποιά όμως είναι η καλύτερη εποχή για την εκδρομή μας στην Λίμνη Πλαστήρα; Μα φυσικά όλες. Και αυτό γιατί το τοπίο είναι τόσο ζωντανό και με τόσο πολλές εναλλαγές που ποτέ δεν είναι ίδιο. Έπειτα είναι και ιδανική η γεωγραφική της θέση. Η Λίμνη Πλαστήρα σχεδόν ισαπέχει από Αθήνα (325 χλμ) και από Θεσσαλονίκη (250 χλμ) και αυτό την κάνει να φτάνεται εύκολα ακόμα και ένα απλό Σαββατοκύριακο.
Aς μάθουμε όμως λίγα πράγματα γιά τη λίμνη και την ευρύτερη περιοχή.
Η Λίμνη Πλαστήρα δε βρισκόταν από πάντα εδώ. Στη θέση της υπήρχε από την αρχαιότητα ο ποταμός «Ταυρωπός», που φιδογυρίζοντας αργοκυλούσε νότια για να συναντήσει τον Αχελώο. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν «Νεβρόπολη», προφανώς από την πληθώρα των ελαφιών που διαβιούσαν εδώ κάποτε. (Νεβρός είναι το νεογνό του ελαφιού). Περίπου το 1928 ένας επιφανής άνδρας της Καρδίτσας, αλλά και όλης της Ελλάδας, ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας συνέλαβε την ιδέα γιά την κατασκευή ενός φράγματος που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου, της ύδρευσης της Καρδίτσας και άλλων κοινοτήτων, αλλά και την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, με την εκμετάλευση της δύναμης του νερού. Βέβαια η ιδέα του άργησε πολύ να υλοποιηθεί, καθώς τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πέρασε από πολλά δεινά (πόλεμο, Κατοχή, Εμφύλιο).
Στα σκοτεινά εκείνα χρόνια της Κατοχής, η περιοχή γνώρισε στιγμές δόξας και ηρωισμού από τους κατοίκους των γύρω χωριών, που ως γνήσιοι απόγονοι των Αγραφιωτών που δεν υποτάχθηκαν ποτέ στους Τούρκους, σήκωσαν το δικό τους μπαϊράκι στους επίδοξους κατακτητές και έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους γιά να κάνουν τη ζωή των εισβολέων δύσκολη και να αφήσουν παρακαταθήκη και βαριά κληρονομιά στις επόμενες γενιές τα υψηλά ιδεώδη. Εδώ πάνω, σ’ αυτά τα βουνά χτυπούσε η καρδιά της ελεύθερης Ελλάδας.
Εδώ λειτούργησε και το συμμαχικό αεροδρόμιο, κάτω από τη μύτη των Γερμανών, σε μία περιοχή που έχει κατακλύσει με τα νερά της η Λίμνη Πλαστήρα, πάντα με τη βοήθεια των χωρικών που αναλάμβαναν να καμουφλάρουν την ημέρα το διάδρομο προσγείωσης με δέντρα και τη νύχτα να τον ανοίγουν και να ανάβουν φωτιές για να τον δουν οι πιλότοι.